Jerzy Dąbrowski ps. Łupaszka.

Linki

Ashley...

Jerzy Dąbrowski ps. Łupaszka. Sen o wolności

Jerzy Dąbrowski ps. Łupaszka - Materiały prasowe

Jego życie było ciągłą walką. Jako młody człowiek toczył bitwy na frontach I wojny światowej, by w 1918 roku wraz z polskim narodem cieszyć się z odzyskania upragnionej wolności. Do wojny polsko-bolszewickiej przystąpił już jako doświadczony żołnierz - tym razem uczestnicząc w starciu o zachowanie tak niedawno wywalczonej niepodległości. Poległ dwie dekady później, w trakcie II wojny światowej. Schwytany przez NKWD na Litwie, okrutnie torturowany, zmarł 17 grudnia 1940 roku. Jego bohaterstwo i niezwykłe poświęcenie sprawiło, że tak naprawdę nie umarł nigdy. Bez takich ludzi jak ppłk Jerzy Dąbrowski, ps. Łupaszka polski sen o wolności stałby się jedynie mrzonką.

Podpułkownik Jerzy Dąbrowski urodził się 29 kwietnia 1889 roku, prawdopodobnie w Suwałkach. I choć jego ojciec był generałem armii rosyjskiej, to młodość Dąbrowskiego przepełniało przywiązanie do polskiej kultury i tradycji. W ślady ojca poszedł bardzo szybko. Już w 1910 roku rozpoczął służbę w wojsku – był ułanem w armii carskiej. Po zaledwie czterech latach bieg historii sprawił, że po raz pierwszy w życiu trafił na front. Pełnił służbę w wojskach kawaleryjskich armii rosyjskiej, gdzie już w pierwszych miesiącach zdołał wyróżnić się szczególnymi dokonaniami. Po żołnierskiej drabinie wspinał się dynamicznie – jeszcze w 1914 roku został mianowany podporucznikiem. Dwa lata później dowódcy skierowali go do eskadry – początkowo pełnił rolę obserwatora, później – już jako pilot – walczył w powietrzu. Po rewolucji lutowej wstąpił natomiast do I Korpusu Wojska Polskiego w Rosji gen. Józefa Dowbor-Mościckiego.
REKLAMA

Po zakończeniu walk, Polska cieszyła się z wolności. Czasy jednak pozostawały niepewne; niedaleko polskich granic znów czyhało zagrożenie – i to zarówno ze strony przegranej armii niemieckiej, jak i wojsk bolszewickich. Już w 1919 roku Jerzy Dąbrowski wcielił się do samoobrony wileńskiej, mającej na celu stawiać opór bolszewickim najeźdźcom.

Wraz z bratem Władysławem Dąbrowskim dowodził Pułkiem Ułanów Wileńskich, a później - po frontalnym ataku ze strony wroga i konieczności wycofania się z miasta - Wileńskim Oddziałem Wojsk Polskich. Zazwyczaj jednak to ppłk Dąbrowski był górą. Z licznych starć z bolszewickimi oddziałami wychodził obronną ręką, w ciągu niedługiego czasu zdobywając m.in. fortecę Brześć Litewski i Baranowicze. Jeszcze w roku 1919 został mianowany zastępcą dowódcy 13. Pułku Ułanów. W trakcie walk bracia Dąbrowscy dali się poznać jako wytrawni zagończycy - skutecznie stosując strategię atakowania tylnych oddziałów wroga. Ich działania - dokonywane zazwyczaj w ramach liczącego kilkaset osób pułku - czyniły spustoszenie wśród przeciwników. Lata później spotkał się w jednym z oddziale ze słynnym Henrykiem Dobrzańskim, ps. Hubal, który na początku II wojny światowej pełnił rolę zastępcy Dąbrowskiego.

W 1920 roku, po latach spędzonych na froncie, "Łupaszka" przystąpił do działań odpierających ofensywę Bolszewików. Wraz z bratem stworzył 211. Pułk Ułanów, później – z sukcesami - walczył w ramach 5. Armii Władysława Sikorskiego. Następnie pułk Dąbrowskich decyzją dowódców został wcielony do Wojska Litwy Środkowej.

Niemal dwie dekady później ojczyzna znów wezwała go do walki. W wrześniu 1939 roku, po niemieckiej agresji na Polskę, objął dowództwo nad 110. Zapasowym Pułkiem Ułanów. 16 września po raz pierwszy wziął udział w bezpośredniej walce z hitlerowcami, następnie - już po ofensywie Sowietów - skierował się wraz ze swoim pułkiem w kierunku granicy litewskiej. Pod koniec września - na podstawie usłyszanych informacji - ppłk Jerzy Dąbrowski udał się do Warszawy, by wziąć udział w walkach obronnych. W Janowie koło Kolna dowiedział się o kapitulacji stolicy; tam też doszło do rozwiązania jego pułku. "Łupaszka" - pomimo protestu jego zastępcy Henryka Dobrzańskiego - postanowił przejść do walki partyzanckiej. Z grupą kilkudziesięciu osób organizował konspirację w okolicach lasów nadbiebrzańskich. W okolicach granicy z Litwą prowadził skuteczną walkę dywersyjną, w krótkim czasie stając się prawdziwą zmorą rosyjskich żołnierzy. Jego skromny, waleczny oddział podpalał mosty, przecinał druty, utrudniając korzystanie z kanałów komunikacyjnych, dokonywał napadów na rosyjskich urzędników i policjantów. Pod koniec 1939 roku ppłk Jerzy Dąbrowski udał się na Litwę, prawdopodobnie wkrótce został ranny, następnie - pojmany przez NKWD i przewieziony do Kozielska. Historycy nie mają pewności co do dalszych losów podpułkownika. Prawdopodobnie poddano go ciężkim torturom i zamordowano w grudniu 1940 roku w Mińsku. Według jednej z innych wersji, zmarł na skutek tortur znacznie później, w lipcu 1941 roku.

Za swoje zasługi, ppłk Jerzy Dąbrowski – polski bohater, który wziął udział trzech wojnach - został odznaczony licznymi orderami. W 1922 roku przyznano mu Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari. Później odznaczano go Złotym Krzyżem Zasług, Krzyżem Zasług Wojsk Litwy Środkowej i czterokrotnie - Krzyżem Walecznych.

...

Slynna postac. Urodzony do wojny.

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

teatralia.htw.pl