Józef Bem !

Serwis znalezionych fraz

Linki

• Ashley...
• Henryk Sławik i Józef Antall .
• Książe Józef Poniatowski .
• Generał Józef Haller .
• Józef Władysław Bednarz
• Józef Mehoffer .
• Hubi
• Kampania - Sejm 2011 Wolontariusze Partia Lewicowa
• Tysiące manifestantĂłw szturmują rząd!Łukaszenko uciekł!!!
• Walka z kulturowym imperializmem .
• Rekrutacja II stopień pedagogiki specjalnej
• zanotowane.pl
• doc.pisz.pl
• pdf.pisz.pl
• reszka.htw.pl

Ashley...

220 rocznica urodzin generała Józefa Bema, bohatera Polski i Węgier

14 marca 1794 roku uro­dził się w Tar­no­wie ge­ne­rał Józef Bem, jeden z wy­bit­nych ofi­ce­rów po­wsta­nia li­sto­pa­do­we­go i do­wód­ca armii pod­czas po­wsta­nia wę­gier­skie­go.

Po­cho­dził z ro­dzi­ny miesz­czań­skiej, wy­wo­dzą­cej się z Dol­ne­go Ślą­ska. Jego oj­ciec An­drzej Bem był ad­wo­ka­tem w tar­now­skim są­dzie szla­chec­kim i pro­fe­so­rem ma­te­ma­ty­ki. Jako pięt­na­sto­la­tek Józef Bem zgło­sił się do armii Księ­stwa War­szaw­skie­go, do kor­pu­su ka­de­tów ar­ty­le­rii, na­stęp­nie uczył się w Szko­le Apli­ka­cyj­nej In­ży­nie­rów.

W 1811 r. słu­żył jako po­rucz­nik w pułku ar­ty­le­rii kon­nej. Brał udział w wy­pra­wie Na­po­le­ona na Mo­skwę i w obro­nie Gdań­ska przed Ro­sja­na­mi w 1813 r, pod­czas któ­rej się od­zna­czył. Otrzy­mał wów­czas order Legii Ho­no­ro­wej.

W armii Kró­le­stwa Pol­skie­go był ad­iu­tan­tem gen. Pio­tra Bon­temp­sa, or­ga­ni­za­to­ra ar­ty­le­rii. Wy­kła­dał wów­czas teo­rię ar­ty­le­rii w szko­le zi­mo­wej i prze­pro­wa­dzał do­świad­cze­nia nad ra­ca­mi kon­grew­ski­mi. W 1819 r. swoje eks­pe­ry­men­ty z "bro­nią ra­kie­to­wą" przed­sta­wił w ra­por­cie, któ­re­go nie­miec­ki prze­kład ogło­szo­no dru­kiem w 1820 r. w We­ima­rze pod ty­tu­łem "Er­fah­run­gen ueber die Con­gre­vi­schen Ra­ke­ten" (Do­świad­cze­nia z ra­kie­ta­mi kon­grew­ski­mi).

Z po­wo­du przy­na­leż­no­ści do Wol­no­mu­lar­stwa Na­ro­do­we­go i To­wa­rzy­stwa Pa­trio­tycz­ne­go zo­stał na krót­ko wy­da­lo­ny z armii. W 1826 r. zre­zy­gno­wał ze służ­by woj­sko­wej. W la­tach 1826-1830 Bem zaj­mo­wał się ad­mi­ni­stro­wa­niem dóbr hra­bie­go Fran­cisz­ka Po­toc­kie­go w Ga­li­cji, wpro­wa­dza­jąc w ma­jąt­ku sze­reg in­no­wa­cji i ra­cjo­na­li­za­cji. Był też pro­jek­tan­tem i kie­row­ni­kiem prze­bu­do­wy ze­spo­łu klasz­tor­ne­go kar­me­li­ta­nek trze­wicz­ko­wych we Lwo­wie na po­trze­by Osso­li­neum.

Po wy­bu­chu po­wsta­nia li­sto­pa­do­we­go wstą­pił do pol­skiej armii. Był do­wód­cą 4 ba­te­rii ar­ty­le­rii lek­ko­kon­nej. Za­słu­żył się wy­bit­nie w bi­twach pod Iga­nia­mi i Ostro­łę­ką. W pierw­szej z nich, jak po­da­je przed­wo­jen­na "Mała en­cy­klo­pe­dia woj­sko­wa", "od­zna­czył się nad­zwy­czaj­ną od­wa­gą, spo­ko­jem i ini­cja­ty­wą". W dru­giej bi­twie szar­ża jego ba­te­rii po­zwo­li­ła na wy­co­fa­nie się nie­do­bit­ków armii pol­skiej. Udział w tych bi­twach przy­niósł mu awan­se: na pod­puł­kow­ni­ka i puł­kow­ni­ka. Otrzy­mał też order Vir­tu­ti Mi­li­ta­ri za bitwę pod Ostro­łę­ką. Latem 1831 r. zo­stał do­wód­cą ar­ty­le­rii armii, otrzy­mał awans na ge­ne­ra­ła. Brał udział w obro­nie War­sza­wy.

Wśród wyż­szych ofi­ce­rów pol­skiej armii na­le­żał do tych, któ­rzy opo­wia­da­li się za dzia­ła­nia­mi za­czep­ny­mi i nie­ustę­pli­wą walką z woj­ska­mi ro­syj­ski­mi. Roz­wa­ża­na była jego kan­dy­da­tu­ra na na­czel­ne­go wodza. Po upad­ku po­wsta­nia li­sto­pa­do­we­go Bem zna­lazł się na emi­gra­cji, we Fran­cji. Jak pisał jego bio­graf Eli­giusz Ko­złow­ski: "Wszę­dzie, gdzie tylko doj­rze­wał lub to­czył się jakiś kon­flikt zbroj­ny, pra­gnął wi­dzieć pol­ski sztan­dar i pol­skie­go żoł­nie­rza".

Bem uwa­żał, że każdy kon­flikt w Eu­ro­pie jest oka­zją do pod­nie­sie­nia spra­wy pol­skiej. Chciał więc, żeby emi­gra­cja pol­ska była pod­po­rząd­ko­wa­na woj­sko­wej dys­cy­pli­nie i idei walki. Pró­bo­wał stwo­rzyć le­gion pol­ski w Por­tu­ga­lii. Pod­czas Wio­sny Ludów kie­ro­wał w 1848 r. obro­ną Wied­nia przed woj­ska­mi ce­sar­skim. W grud­niu 1848 r. zo­stał mia­no­wa­ny przez wę­gier­ski rząd po­wstań­czy do­wód­cą armii sied­mio­grodz­kiej.

Wy­ka­za­ła na tym sta­no­wi­sku ener­gię i duże zdol­no­ści. Mimo że do­wo­dził armią zło­żo­ną z nie­wy­ćwi­czo­nych i nie­do­sta­tecz­nie uzbro­jo­nych żoł­nie­rzy, od­niósł sze­reg zwy­cięstw w Sied­mio­gro­dzie i w Ba­na­cie. Za­przy­jaź­nił się wów­czas z wy­bit­nym poetą wę­gier­skim Sándo­rem Pe­to­efim, który zo­stał jego ad­iu­tan­tem. Po licz­nych od­mo­wach przy­jął w sierp­niu 1849 r. do­wódz­two całej armii wę­gier­skiej. Było to już jed­nak u schył­ku po­wsta­nia tłu­mio­ne­go przez woj­ska au­striac­kie i ro­syj­skie. Po­niósł klę­skę w bi­twie pod Te­mesz­wa­rem 9 sierp­nia 1849 r.

"Po­sia­dał nad­zwy­czaj­ną zdol­ność wzbu­dza­nia en­tu­zja­zmu wśród pod­wład­nych, któ­rzy ufali mu ślepo. Od­zna­czał się nie­praw­do­po­dob­ną od­wa­gą i ogrom­ną przy­tom­no­ścią, szyb­ko­ścią dzia­łań i ich śmia­ło­ścią. Na polu bitwy zna­ko­mi­cie wy­zy­ski­wał współ­dzia­ła­nie broni zwłasz­cza ar­ty­le­rii z ka­wa­le­rią" – pi­sa­no w „Małej En­cy­klo­pe­dii Woj­sko­wej”.

Po upad­ku po­wsta­nia wę­gier­skie­go Bem wstą­pił do armii tu­rec­kiej (w tym celu przy­jął islam, odtąd był Mu­ra­dem Paszą) i otrzy­mał sto­pień ge­ne­ra­ła. Li­czył na to, że bę­dzie po­ży­tecz­ny w przy­szłym kon­flik­cie z Rosją. Nie dożył wy­bu­chu wojny krym­skiej. Zmarł w Alep­po (dziś w w Syrii) w 1850 r. Pro­chy gen. Jó­ze­fa Bema spro­wa­dzo­no do Pol­ski w 1929 r. i zło­żo­no w mau­zo­leum w Tar­no­wie. Cy­prian Kamil Nor­wid po­świę­cił mu utwór "Bema pa­mię­ci ża­łob­ny rap­sod". Jedna z bitew ge­ne­ra­ła Bema, pod Sy­bi­nem, stała się te­ma­tem "Pa­no­ra­my Sied­mio­grodz­kiej", ma­lo­wa­nej pod kie­run­kiem Jana Styki.

>>>

Czlowiek poezja ! Symbol romantyzmu jakich malo ! Symbol Polski ! Co tu duzo mowic ! NICH PRZEMOWIA WIESZCZOWIE !

https://www.youtube.com/watch?v=OAeOMVJ4ijc

Cyprian K. Norwid
"Bema pamięci żałobny rapsod"

I

Czemu, Cieniu, odjeżdżasz, ręce złamawszy na pancerz,
Przy pochodniach, co skrami grają około twych kolan? -
Miecz wawrzynem zielony i gromnic płakaniem dziś polan;
Rwie się sokół i koń twój podrywa stopę jak tancerz.
- Wieją, wieją proporce i zawiewają na siebie,
Jak namioty ruchome wojsk koczujących po niebie.
Trąby długie we łkaniu aż się zanoszą i znaki
Pokłaniają się z góry opuszczonymi skrzydłami
Jak włóczniami przebite smoki, jaszczury i ptaki...
Jako wiele pomysłów, któreś dościgał włóczniami...

II

Idą panny żałobne: jedne, podnosząc ramiona
Ze snopami wonnymi, które wiatr w górze rozrywa,
Drugie, w konchy zbierając łzę, co się z twarzy odrywa,
Inne, drogi szukając, choć przed wiekami zrobiona...
Inne, tłukąc o ziemię wielkie gliniane naczynia,
Czego klekot w pękaniu jeszcze smętności przyczynia.

III

Chłopcy biją w topory pobłękitniałe od nieba,
W tarcze rude od świateł biją pachołki służebne;
Przeogromna chorągiew, co się wśród dymów koleba,
Włóczni ostrzem o łuki, rzekłbyś, oparta pod-niebne...

IV

Wchodzą w wąwóz i toną... wychodzą w światło księżyca
I czernieją na niebie, a blask ich zimny omusnął,
I po ostrzach, jak gwiazda spaść nie mogąca, przeświéca,
Chorał ucichł był nagle i znów jak fala wyplusnął...

V

Dalej - dalej - aż kiedyś stoczyć się przyjdzie do grobu
I czeluście zobaczym czarne, co czyha za drogą,
Które aby przesadzić, Ludzkość nie znajdzie sposobu,
Włócznią twego rumaka zeprzem jak starą ostrogą...

VI

I powleczem korowód, smęcąc ujęte snem grody,
W bramy bijąc urnami, gwizdając w szczerby toporów,
Aż się mury Jerycha porozwalają jak kłody,
Serca zmdlałe ocucą - pleśń z oczu zgarną narody...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Dalej - dalej - -

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

teatralia.htw.pl

copyright Š 2009 Ashley...
design by baryman
yoga